Glaucus atlanticus: verschil tussen versies
Versie 67464843 van 141.224.254.70 (overleg) ongedaan gemaakt. over gif staat verderop al. Wat is de bron voor die naam? Label: Ongedaan maken |
Labels: Ongedaan gemaakt Visuele tekstverwerker |
||
| Regel 27: | Regel 27: | ||
== Voeding == |
== Voeding == |
||
''Glaucus atlanticus'' is immuun voor het gif van [[neteldieren]] waaronder ook dat van het [[Portugees oorlogsschip]]. Ze oogsten de gifhoudende nematocysten van hun prooi en verdelen die over hun cerata als verdedigingsmechanisme.<ref>Ronald Jenner, Eivind Undheim, Gif, het dodelijkste wapen in de natuur, {{ISBN|9789085716280}}, p. 22-23</ref> De slak voedt zich niet enkel met neteldieren maar zij eten ook andere zeedieren. De soort doet eveneens aan [[kannibalisme]], dus ook soortgenoten worden gegeten. |
''Glaucus atlanticus'' is immuun voor het gif van [[neteldieren]] waaronder ook dat van het [[Portugees oorlogsschip]]. Ze oogsten de gifhoudende nematocysten van hun prooi en verdelen die over hun cerata als verdedigingsmechanisme.<ref>Ronald Jenner, Eivind Undheim, Gif, het dodelijkste wapen in de natuur, {{ISBN|9789085716280}}, p. 22-23</ref> De slak voedt zich niet enkel met neteldieren maar zij eten ook andere zeedieren. De soort doet eveneens aan [[kannibalisme]], dus ook soortgenoten worden gegeten. Hij eet ook algen. |
||
== Voortplanting == |
== Voortplanting == |
||
Versie van 12 mei 2024 12:56
| Glaucus atlanticus | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||
| Glaucus atlanticus | |||||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Soort | |||||||||||||||||
| Glaucus atlanticus G. Forster, 1777 | |||||||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||||||
Glaucus atlanticus op  Wikispecies
| |||||||||||||||||
| (en) World Register of Marine Species | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Glaucus atlanticus of de blauwe draak of zeezwaluw is een drijvende zeenaaktslak die behoort tot de familie Glaucidae. Deze donkerblauwe soort met opvallende extremiteiten kan tot wel 6 cm lang worden. Om te blijven drijven maakt de slak gebruik van een met gas gevulde blaas.
De soort werd ontdekt tijdens de tweede ontdekkingsreis van James Cook naar de Grote Oceaan in 1772-1775. Aan boord waren de natuurwetenschappers Johann Reinhold Forster en zijn zoon Georg Forster, die de beschrijving in 1777 publiceerde.[1]
Beschrijving
De dieren hebben een langwerpig lichaam. Aan elke zijde zijn drie extremiteiten die eindigen in waaiervormige, vingerachtige cerata, waarmee ze kunnen zwemmen. Ze zijn zilvergrijs op de rugkant en licht- en donkerblauw op de buik. Omdat ze ondersteboven in het water liggen geeft dit een bescherming tegen predatoren die zowel van boven als van beneden zouden aanvallen. Ze zwemmen op hun rug en kunnen snel zwemmen.
Voeding
Glaucus atlanticus is immuun voor het gif van neteldieren waaronder ook dat van het Portugees oorlogsschip. Ze oogsten de gifhoudende nematocysten van hun prooi en verdelen die over hun cerata als verdedigingsmechanisme.[2] De slak voedt zich niet enkel met neteldieren maar zij eten ook andere zeedieren. De soort doet eveneens aan kannibalisme, dus ook soortgenoten worden gegeten. Hij eet ook algen.
Voortplanting
De zeenaaktslak is een hermafrodiet: een enkel exemplaar heeft dus zowel vrouwelijke als mannelijke geslachtsorganen.
Verspreiding
Glaucus atlanticus komt vrijwel over de hele wereld voor in tropisch en gematigd warm open zeewater.
Bronnen, noten en/of referenties
|