Aluminiumacetaat

Met de naam aluminiumacetaat of aluminiumethanoaat,^[1] in de geochemie soms afgekort tot AlAc,^[2] kan verwijzen naar een aantal anorganische verbindingen, zouten, van aluminium en azijnzuur (ethaanzuur). Als vaste stof bestaan er drie verbindingen onder deze naam: basisch aluminiummonoacetaat ${\ce {( \ (OH)2Al(CH3CO2) \ )}}$ , basisch aluminiumdiacetaat ${\ce {( \ (OH)Al(CH3CO2)2 \ )}}$ ,^[3] en neutraal aluminiumtriacetaat ${\ce {(\ Al(CH3CO2)3\ )}}$ ,^[3] In waterige oplossingen hydrolyseert het triacetaat tot een mengsel van de twee andere zouten.^[1] Oplossingen van alle drie de zouten kunnen als een oplossing van aluminiumacetaat benoemd worden omdat de verschillende stoffen in een snel chemisch evenwicht naast elkaar bestaan.

Aluminiummonoacetaat[bewerken | brontekst bewerken]

Aluminiummonoacetaat, ook bekend onder de naam dibasisch aluminiumacetaat, wordt gevormd uit Al(OH)₃ en een verdunde, waterige oplossing van azijnzuur. Meer geconcentreerde azijnzuur-oplossingen leiden tot het di- en triacetaat.^[4]

Aluminiumdiacetaat[bewerken | brontekst bewerken]

Aluminiumdiacetaat, ook bekend onder de naam (mono)basisch aluminiumacetaat, dat ontstaat via hydrolyse uit waterige aluminiumacetaat-oplossingen en neerslaat als een wit poeder.^[5]^[1]

Aluminiumtriacetaat[bewerken | brontekst bewerken]

Aluminiumtriacetaat is een chemische verbinding die alleen ontstaat in afwezigheid van water en bij een relatief hoge tememperatuur van 180 °C. In een typische synthese wordt AlCl₃ of aluminium-poeder ) in een mengsel van azijnzuur en azijnzuuranhydride verhit.^[5]
Zonder speciale aanduiding wordt met de naam aluminiumacetaat dit zout bedoeld.^[1]

Bronnen, noten en/of referenties

Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Aluminium acetate op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.

↑ ^a ^b ^c ^d A Dictionary of Chemistry, 6th. Oxford University Press (2008), "Aluminium ethanoate (aluminium acetate)". ISBN 9780199204632.
↑ Wesolowski, D. J., Blencoe, J. G., Cole, D. R., Bell, J. L. S., Palmer, D. A. (1992). Summaries of FY 92 Geosciences Research. United States Department of Energy, "Geochemistry of Crustal Processes to High Temperatures and Pressures", 38–44.
↑ ^a ^b Handbook of Inorganic Compounds. CRC Press (1995), p. 3. ISBN 9780849386718.
↑ Wade, K. (1973). The Chemistry of Aluminium, Gallium, Indium and Thallium : Comprehensive Inorganic Chemistry., Banister, A. J., Bailar, J. C., Emeléus, H. J., Nyholm, Ronald.. Elsevier Science, Saint Louis, pp. 1047. ISBN 978-1-4831-5322-3.
↑ ^a ^b Downs, A. J. (1993). Chemistry of Aluminium, Gallium, Indium, and Thallium. Chapman & Hall, Bishopbriggs, Glasgow, pp. 158. ISBN 075140103X.

[OxfordDict-1] A Dictionary of Chemistry, 6th. Oxford University Press (2008), "Aluminium ethanoate (aluminium acetate)". ISBN 9780199204632.

[2] Wesolowski, D. J., Blencoe, J. G., Cole, D. R., Bell, J. L. S., Palmer, D. A. (1992). Summaries of FY 92 Geosciences Research. United States Department of Energy, "Geochemistry of Crustal Processes to High Temperatures and Pressures", 38–44.

[CRC-3] Handbook of Inorganic Compounds. CRC Press (1995), p. 3. ISBN 9780849386718.

[4] Wade, K. (1973). The Chemistry of Aluminium, Gallium, Indium and Thallium : Comprehensive Inorganic Chemistry., Banister, A. J., Bailar, J. C., Emeléus, H. J., Nyholm, Ronald.. Elsevier Science, Saint Louis, pp. 1047. ISBN 978-1-4831-5322-3.

[:0-5] Downs, A. J. (1993). Chemistry of Aluminium, Gallium, Indium, and Thallium. Chapman & Hall, Bishopbriggs, Glasgow, pp. 158. ISBN 075140103X.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]