Grand Prix-wegrace van de DDR 1968

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Duitse Democratische Republiek Grand Prix-wegrace van de DDR 1968
Land Vlag van Duitse Democratische Republiek Duitse Democratische Republiek
Datum 14 juli 1968
Organisator FIM / ADMV
500 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Italië Alberto Pagani
Derde Vlag van Australië Jack Findlay
350 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner
Derde Vlag van Australië Kel Carruthers
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Derde Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner
125 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Derde Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch

De Grand Prix-wegrace van de DDR 1968 was de zesde Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1968. De races werden verreden op 14 juli 1968 op de Sachsenring in Hohenstein-Ernstthal. Alle soloklassen met uitzondering van de 50cc-klasse kwamen aan de start. De wereldtitel in de 500cc-klasse werd hier beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

In de DDR moesten coureurs het stellen met slechte benzine met een octaangetal van niet meer dan 94, waardoor sommigen benzine uit hun transportbusjes moesten aftappen om te kunnen rijden, tenzij ze nog wat blikken 98 octaan over hadden van de Belgische Grand Prix. Jack Findlay deed het andersom: zijn machines hadden een lagere compressieverhouding en hij tapte de benzine van zijn Matchless af en gooide die in zijn busje. Giacomo Agostini werd wereldkampioen 500 cc en de 125- en 250cc-races eindigden precies volgens het plan van Yamaha, dat besloten had dat Phil Read wereldkampioen 125 cc moest worden en Bill Ivy wereldkampioen 250 cc. Zoals in het Oostblok gebruikelijk trok de GP enorm veel toeschouwers: 300.000.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Giacomo Agostini won de 500cc-klasse en verzekerde zich daarmee al van de wereldtitel. Omdat slechts zes resultaten telden had hij het maximale puntenaantal van 48 bereikt. Alberto Pagani werd met de Linto tweede en Jack Findlay werd derde. Beiden hadden een ronde achterstand.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1:00"39'4 8
2 Vlag van Italië Alberto Pagani LinTo +1 ronde 6
3 Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless +1 ronde 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Seeley-Norton +1 ronde 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Hannah-Paton +1 ronde 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Godfrey Nash Norton +1 ronde 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Arter-Matchless
8 Vlag van Nieuw-Zeeland Keith Turner Matchless
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Cowles-Métisse-Matchless
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton
11 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless
12 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Errol Cowan Matchless
13 Vlag van Finland Pentti Lehtelä Matchless
14 Vlag van Zweden Bosse Granath Seeley
15 Vlag van Hongarije György Kurucz Matchless

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Jack Saunders Matchless
Vlag van Australië John Dodds Norton
Vlag van Australië Kel Carruthers Norton
Vlag van Canada Oliver Howe Norton
Vlag van Duitsland Karl Hoppe Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Seeley-Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Burgess Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Hawthorne Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Butcher Seeley
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler Seeley
Vlag van Italië Giovanni Perrone Matchless
Vlag van Verenigde Staten Marty Lunde Norton

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Randle Petty-Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bernie Lund Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Percy Tait Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
Vlag van Italië Angelo Bergamonti Hannah-Paton
Vlag van Italië Silvano Bertarelli Paton
Vlag van Sovjet-Unie Nikolaj Sevast'ânov Vostok

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 48 wereldkampioen
2 Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless 22
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Seeley-Norton 8
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Arter-Matchless 7
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ball Seeley
Vlag van Italië Alberto Pagani Linto
8 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless 5
Vlag van Australië Kel Carruthers Norton
10 Vlag van Australië John Dodds Norton 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Randle Petty-Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Seeley-Norton

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Eigenlijk haalde Giacomo Agostini met zijn overwinning in de 350cc-race op de Sachsenring ook de 350cc-titel binnen, maar op dat moment dacht men nog dat er in oktober een Japanse Grand Prix zou volgen. Dan waren er nog vier wedstrijden te gaan geweest en was de titel nog niet zeker. In de DDR werd Heinz Rosner tweede en Kel Carruthers derde.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 56"07'9 8
2 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ +3"47'5 6
3 Vlag van Australië Kel Carruthers Métisse-Aermacchi +1 ronde 4
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco +1 ronde 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Métisse-Aermacchi +1 ronde 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton +1 ronde 1

Onbekend[1][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Jack Findlay Aermacchi
Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Duitsland Karl Hoppe Aermacchi / AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Seeley
Vlag van Italië Bruno Spaggiari Ducati
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli
Vlag van Italië Silvio Grassetti Benelli

Top tien tussenstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 32
2 Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli 12
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
4 Vlag van Australië Kel Carruthers Drixton-Aermacchi / Métisse-Aermacchi 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Métisse-Aermacchi 7
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ 6
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Honda 4
Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Seeley 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Bill Ivy won de 250cc-race in de DDR, met Phil Read op de tweede plaats. Heinz Rosner kwam in zijn thuisrace niet verder dan de derde plaats. Dat Read tweede werd paste in de Yamaha-stalorders, maar met slechts 0,1 seconde verschil is het maar de vraag of Read zich werkelijk aan zijn opdracht wilde houden.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 46"44'0 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha +0'1 6
3 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ +2"09'0 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Bultaco-Yamaha +3"02'2 3
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco +1 ronde 2
6 Vlag van Australië Jack Findlay Aermacchi +1 ronde 1

Onbekend[1][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi
Vlag van Canada Frank Perris Suzuki
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Bultaco
Vlag van Duitsland Paul Eickelberg Aermacchi
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Giró Ossa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Rocamora Bultaco
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Ossa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Uphill Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Butcher Suzuki
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli
Vlag van Rhodesië Gordon Keith Yamaha
Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 32
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 28
3 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ 23
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Bultaco-Yamaha 14
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco 12
6 Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli 10
7 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha 5
8 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Ossa 4
9 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Giró Ossa 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Uphill Suzuki
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Australië Jack Findlay Aermacchi

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 39"35'6 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 6
3 Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ 4
4 Vlag van Hongarije László Szabó MZ 3
5 Vlag van Duitse Democratische Republiek Hartmut Bischoff MZ 2
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek Thomas Heuschkel MZ 1

Onbekend[1][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Kel Carruthers Honda
Vlag van Duitse Democratische Republiek Friedhelm Kohlar MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Jürgen Lenk MZ
Vlag van Duitsland Dieter Braun Neckermann-MZ
Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki
Vlag van Duitsland Lothar John Neckermann-MZ
Vlag van Duitsland Siegfried Möhringer Neckermann-MZ
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Pedro Álvarez Bultaco
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Salvador Cañellas Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Murray Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco
Vlag van Hongarije János Reisz MZ
Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Montesa
Vlag van Nederland Jan Huberts MZ
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
Vlag van Rhodesië Gordon Keith Montesa
Vlag van Zweden Kent Andersson MZ

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 32
2 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 12
4 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Salvador Cañellas Bultaco 11
5 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki 6
6 Vlag van Australië Kel Carruthers Honda 5
Vlag van Duitsland Dieter Braun Neckermann-MZ
8 Vlag van Duitsland Siegfried Möhringer Neckermann-MZ 4
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Nederland Jan Huberts MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1968
FIM wereldkampioenschap wegrace
20e seizoen (1968)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1968

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van de DDR 1967
Grand Prix-wegrace van de DDR Volgende race:
Grand Prix-wegrace van de DDR 1969