Overleg:Ilse Koch

Tekst

Ilse Köhler werd in 1936 de tweede echtenote van de tien jaar oudere Karl Koch, bij wie ze 3 kinderen kreeg (Artwin, Gisela en Gudrun). Tijdens haar (Amerikaanse) gevangenschap werd ze opnieuw zwanger, waarschijnlijk door de ondervrager Josef Kirschbaum, en beviel ze in de gevangenis van een zoon, Uwe, die na de geboorte werd weggenomen. Deze zoon, die zeer aan haar gehecht was, ontdekte pas 19 jaar later de identiteit van zijn moeder en bezocht haar daarop regelmatig in de gevangenis van Aichach. Ilse Koch hing zich een jaar later op na 20 jaar gevangenschap en nadat al haar petities om vervroegde vrijlating waren afgewezen. (Innocent at Dachau, Joseph Halow) In een eerste proces voor een Duitse SS-rechtbank was ze vrijgesproken wegens gebrek aan bewijzen, maar haar echtgenoot werd ter dood veroordeeld en geëxecuteerd te Buchenwald, een week voor de aankomst van het Amerikaanse leger. (scrapbookpages.com) Zij was geen opzichter binnen het Buchenwaldkamp en bemoeide zich niet met het werk van haar man die daar kommandant was. Haar 3 kinderen werden geboren in 1938, 1939 en 1940. Op haar (Amerikaanse) proces verklaarde ze: "Ik was een normale huisvrouw en ik geloof dat u mijn invloed overschat. Mijn echtgenoot zou me streng berispt hebben als ik me zou gemoeid hebben met kampaangelegenheden. Ik deed enkel mijn best om voor een aangename huissfeer te zorgen.” (scrapbookpages.com) Een Amerikaanse rechtbank veroordeelde haar in juni 1945 tot levenslang, maar deze veroordeling werd door Generaal Lucius D. Clay, de militaire gouverneur van de Amerikaanse zone, omgezet naar 4 jaar, omdat hij van oordeel was dat Ilse Koch onterecht veroordeeld was enkel op basis van ooggetuigenverklaringen, waarvoor geen harde bewijzen door de openbare aanklager waren voorgelegd. (Lucius D. Clay: An American Life, Jean Edward, 1990) (Decision in Germany, L. Clay, 1950, blz. 254). De beruchte lampekap, die nadien nooit werd teruggevonden, zou van geitenvel gemaakt zijn. Haar met mensenhuid ingebonden familiefotoalbum werd op het proces niet als bewijsstuk voorgelegd en werd in 1973 in de National Archives teruggevonden. Onderzoek wees uit dat het van dierlijke oorsprong was. (National Archives and Records Service, Washington, 28 September, 1973) (University of Cincinatti, August 19, 1982. Robert M. Lollar, Technical Director Tanners’ Council of America, Report 9580) (Cecil Adams, straightdope.com). Generaal Lucius D. Clay bleef ook in verklaringen in latere jaren (1950, 1990 en 1976 – videotaped interview aan de George C. Marshall Foundation of Virginia) bij zijn mening. In een derde proces voor een Duitse rechtbank werd Ilse Koch veroordeeld, voor “het aanzetten tot moord in één geval, het aanzetten tot moordpoging in één geval, het aanzetten tot het toebrengen van ernstige letsels in 5 gevallen, en het aanzetten tot het toebrengen van lichamelijke mishandeling in twee gevallen”.

Ilse Koch has not been a guard in a concentration camp and not chief overseer (Oberaufseherin) in Buchenwald. In the 2 family-photo-albums (National Archives and Records Service, Washington) there is not 1 picture of her in uniform. ( Photo Gallery, DVD, “The B.... of Buchenwald” (artsmagic.com); fpp.co.uk/docs/controversies/humanskin; and National Archives, Washington (photographs relating to the Third German Reich-Publication number M1137). It was neither Ilse Koch who ordered to build an indoor sports arena, but this decision was made by the SS-administration in Berlin. She was not at all a prominent nazi, only member of the NSDAP since 1932 as many other Germans. An SS-investigation resulted in death penalty for her husband (who was executed by the SS a week before the arrival of the American army), but Ilse Koch was acquitted. During her trial at Dachau by an American court, there were a lot of survivor accounts accusing her of abuse of prisoners and sadistic behavior, but these accusations were not taken seriously, what made the Military American Governor General Lucius D. Clay do feel that she was unjustly sentenced and commuted her sentence to four years. “The most serious charges were based on hearsay and not on factual evidence…There was no convincing evidence.” (Lucius D. Clay, An American Life, Jean Edward Smith, 1990) (Decision in Germany, 1950, p. 254). “We tried Ilse Koch (…) It turned out actually that it was goat skin. But at the trial it was still human flesh. It was almost impossible for her to have gotten a fair trial” (1976 Interview with George C. Marshall Foundation, Virginia) The “New York Herald Tribune” sent Germany-correspondent, Edwin C. Hartrich, to investigate and explore the court acts. He looks into thousands of pages and comments finally: “The Ilse-Koch-case is a first-hand model of war propaganda which could not been kept under control. The Americans (…) became victims of their own black propaganda, and after tried it to authenticate it in court. Denson and his colleagues tried desperately to proof this ‘facts’, which could not be proved at all.” During the trial the Prosecutor, Lt. Colonel William D. Denson, could not introduce the notorious lampshade(s), gloves and photo-albums, made of tattooed human skin, although the National Archives mentioned September 28, 1973 : “…In the process of reviewing the records of the United States Army Judge Advocate General for the years 1939-1948, we have found (…) two photo albums which apparently figured in the prosecution’s case in FRG Box 1089 in this record group”. The Prosecutor apparently was having the albums, which were proof of the innocence of Ilse Koch, and for that reason was hidden them. During the cross-examination the defense-lawyer Emmanuel Lewis asked the Prosecution to introduce at least one ‘corpus delicti’ as evidence, and the Prosecutor answered: “There is nothing more that we would like to do, but unfortunately the people who have these items in their custody, went home and it is impossible to find out where this evidence is in this moment”. (Der Spiegel, 7/1950) Ilse Koch was again sentenced to life-imprisonment on January 15, 1951 by a German court, for “one count of incitement to murder, one of incitement to attempted murder, five of incitement to severe physical mistreatment of prisoners, and two of physical mistreatment”. “The court found no proof that anyone at Buchenwald had been murdered for his tattooed skin (…)” Ilse Koch was mother of Karl Koch’s 3 children, Artwin, Gisela and Gudrun and give birth in Dachau-prison to Uwe. The father of Uwe might have been the American interrogator Josef Kirschbaum. (Innocent at Dachau, Joseph Halow, 1992, p. 248). Artwin committed suicide. “The odium against his parents and the shame of his mother’s trial had overwhelmed him (Die Hexe von Buchenwald, Smith Arthur lee). Gudrun died a few months after her birth. The whereabouts of Gisela and Uwe are not known. (siegfriedverbeke@hotmail.com)

Wat is de bedoeling van dit parallelartikel??

Hier wordt de overlegpagina duidelijk misbruikt. Kiezen of delen: of de gegevens hier in het artikel verwerken dan wel ter vervanging van de bestaande tekst opvoeren, of verwijderen.77.162.130.139 30 jan 2011 22:30 (CET)

Overlegpagina's zijn er voor het overleg. Men hoeft dus noch te kiezen, noch te delen. Beide pagina's hebben bestaansrecht, en bijdragers hebben het recht er te schrijven wat ze willen, zolang het relevant is. Kleuske (overleg) 31 jan 2011 15:37 (CET)