Overleg:John Boyd Dunlop
Onderwerp toevoegenIk wil de aandacht vestigen op de racefietsband die tube of in Frankrijk boyaux wordt genoemd. \ In Duitsland noemt men deze band, slauchenreif ofwel slangenband. Tot ongeveer twintig jaar geleden reden de wielrenners nog op tubes. Een band met een ingenaaide binnenband die op een dichte velg werd geplakt. Het voordeel van deze band is dat hij geheel rond is en blijft en bij bochtenwerk dus zijn vorm blijft behouden. Vroeger werden de gewone fietsbanden met losse binnenband dus, in een U vorm gebouwd, waardoor deze in de bocht als het ware omknakten. Dit waren de zogenaamde draadbanden, de banden met een hieldraad die in de velg klemmen, zoals bij de gewone standaard fietsvelgen. Ook werden de banden niet met een smaller loopvlak dan 32 mm geproduceerd. Wanneer men met een tube lek rijdt, moet men de gehele band vervangen. Op een gegeven moment maakten de velgproducenten en de fietsbandproducenten smalle velgen en smalle draadbanden met een loopvlakbreedte van 28 tot zelfs 20 mm. De wielertoerist en de trainende wielrenner kon nu bij lekrijden makkelijker een nieuwe binnenband omleggen, dan een tube lostrekken en vervangen. Vastplakken gaat op zo'n moment niet.
Er worden steeds minder tubes geproduceerd. Vele gesponsorde profwielrenploegen rijden op draadbanden omdat de bandenproducent deze verstrekt.
Echter op de baan en zeker achter de derny en de grote motoren zweren de wielrenners bij tubes. Wanneer zij bij hoge sneldheid achter de derny, 60 a 70 km per uur en achter de grote motoren zelfs 80 km of meer lek rijden, blijft er nog een laag lucht tussen de ingenaaide en dichtgeplakte buiten en binnenband zitten, waardoor de renner veilig onderin de baan terug kan sturen. Remmen doe je op een baanfiets, een doortrapper zonder remmen, door tegendruk met je benen te geven.
De laatste ontwikkeling op fietsbandgebied zijn de zogenaamde tubeless banden, die nog wel eens verward worden met de hiervoor omschreven tube die al voor de tweede wereldoorlog werd gebruikt.
De tubeless band bestaat al langer als autoband en recenter als motorfietsband. Men heeft hiervoor een luchtdichte velg nodig.
Vanuit het mountainbiken, waarbij bij de down-hill discipline de band nog wel eens op een obstakel wilde stuiten, waardoor de binnenband tussen de velg en de draadrand van de band klem raakte en lek raakte, hetgeen snake-bite werd genoemd, werd de binnenbandloze mountainbikeband ontwikkeld.
Nu is men ook bezig om luchtdichte racefietsvelgen en tubeless-racefietsbanden te ontwikkelen.