Ryder Cup 2023

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ryder Cup 2023
Ryder Cup 2023
Jaar 2023
Par Par 71
Lengte 6566 m[1]
Tour(s) Amerikaanse- en Europese Tour
Datum 29 september – 1 oktober 2023
Titelhouder Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
Winnaar Vlag van Europa Europa
Vorige: 2021     Volgende: 2025
Portaal  Portaalicoon   Golf

De 44e Ryder Cup is een reeks golfwedstrijden tussen teams die de DP World Tour (Europa) en de PGA Tour (Verenigde Staten) vertegenwoordigden. De wedstrijden werden georganiseerd van 29 september tot 1 oktober 2023 in Italië, en alle wedstrijden werden gehouden op de Marco Simone Golf & Country Club in Guidonia Montecelio, een golfbaan ten noordoosten van Rome.[2] Het tweejaarlijkse evenement was oorspronkelijk gepland voor 2022, maar aangezien de voorgaande Ryder Cup vanwege de COVID-19 pandemie werd uitgesteld van 2020 naar 2021 werd de 44e editie ook met één jaar verplaatst.[3]

De wedstrijd werd gewonnen door het Europese team, dat met een eindscore van 16,5-11,5 het Amerikaanse team op eigen grondgebied wist te verslaan. [4]

Teams[bewerken | brontekst bewerken]

Team Europa[bewerken | brontekst bewerken]

De kwalificatie voor het Europese team gebeurde op twee manieren. Golfspelers kunnen punten verdienen door hun prestaties op de golftours. Zes van de twaalf spelers kwalificeren zich op deze manier automatisch voor het team door hun verworven punten op de Europese en wereldranking.[5][6][7] De overige zes spelers worden door de teamcaptain gekozen.[8]

geplaatst via Europese ranking (Q); geplaatst via wereldranking (q); geplaatst via captain's picks (P).

Team Verenigde Staten[bewerken | brontekst bewerken]

De kwalificatie voor de Verenigde Staten gebeurt op een gelijkaardige manier als de Europese. Zes spelers kwalificeren zich via de Ryder Cup-puntenlijst, waarbij de hoeveelheid aan gewonnen prijzengeld in duizenden dollars gelijk staat aan punten (waarbij belangrijkere toernooien dubbel tellen). De overige zes spelers worden door de teamcaptain gekozen.[9]

geplaatst via Ryder Cup-ranking (Q); geplaatst via captain's picks (P).

Uitslagen[bewerken | brontekst bewerken]

Vrijdag 29 september[bewerken | brontekst bewerken]

Op de vrijdag werden vier foursomes en vier fourballpartijen gespeeld. De teamcaptains bepaalden de teamsamenstellingen en de volgorde van afslaan. Aan het einde van de vier eerste wedstrijden leidde het Europees team met 4-0, iets wat nog nooit eerder was voorgekomen.[10]

Vlag van Europa Resultaat Vlag van Verenigde Staten
Rahm/Hatton Vlag van Europa 4 & 3 Scheffler/Burns
Åberg/Hovland Vlag van Europa 4 & 3 Homa/Harman
Lowry/Straka Vlag van Europa 2 & 1 Fowler/Morikawa
McIlroy/Fleetwood Vlag van Europa 2 & 1 Schauffele/Cantlay
4 Eindscore sessie 0
4 Totaalscore 0

In de namiddag eindigden de eerste drie fourballpartijen in een gelijkspel, en de laatste wedstrijd trok het duo McIlroy/Fitzpatrick de overwinning naar zich toe. Het was de eerste keer in de geschiedenis van de Ryder Cup dat de Verenigde Staten er niet in slaagde om ook maar één wedstrijd op eenzelfde dag te winnen.[11]

Vlag van Europa Resultaat Vlag van Verenigde Staten
Hovland/Hatton halved Thomas/Spieth
Rahm/Højgaard halved Scheffler/Koepka
MacIntyre/Rose halved Homa/Clark
McIlroy/Fitzpatrick Vlag van Europa 5 & 3 Morikawa/Schauffele
2,5 Eindscore sessie 1,5
6,5 Totaalscore 1,5

Zaterdag 30 september[bewerken | brontekst bewerken]

Op zaterdag werden er opnieuw vier foursomes en vier fourballpartijen gespeeld. Op het einde van de vrijdag werden de tweetallen bekend gemaakt door de teamcaptains.[12]

Aan het einde van dag 2 had Europa een voorsprong van 10,5-5,5 met alleen nog de 12 enkelwedstrijden van zondag te gaan. In de 96-jarige geschiedenis van het evenement is er nog nooit een team geweest dat met een achterstand van vijf punten nog de Ryder Cup wist te winnen.[13]

Vlag van Europa Resultaat Vlag van Verenigde Staten
McIlroy/Fleetwood Vlag van Europa 2 & 1 Thomas/Spieth
Åberg/Hovland Vlag van Europa 9 & 7 Scheffler/Koepka
Lowry/Straka Vlag van Verenigde Staten 4 & 2 Homa/Harman
Rahm/Hatton Vlag van Europa 2 & 1 Schauffele/Cantlay
3 Eindscore sessie 1
9,5 Totaalscore 2,5
Vlag van Europa Resultaat Vlag van Verenigde Staten
Hovland/Åberg Vlag van Verenigde Staten 4 & 3 Burns/Morikawa
Fleetwood/Højgaard Vlag van Verenigde Staten 2 & 1 Homa/Harman
Rose/MacIntyre Vlag van Europa 3 & 2 Thomas/Spieth
Fitzpatrick/McIlroy Vlag van Verenigde Staten 1 up Cantlay/Clark
1 Eindscore sessie 3
10,5 Totaalscore 5,5

Zondag 1 oktober[bewerken | brontekst bewerken]

Op zondag werden de 12 singlewedstrijden gespeeld. De volgorde van de 12 spelers werd door de captains bepaald, die beiden besloten om te starten met hun hoogstgenoteerde spelers die het tegen elkaar opnamen. Door de voorsprong van het Europese team hadden ze nog maar 4 punten nodig voor de overwinning, en konden ze in theorie vrijwel alle wedstrijden gelijkspelen en alsnog winnen. Na vijf gespeelde wedstrijden stond Europa op 14 punten, maar door de opeenvolgende zeges van het Amerikaanse team leek een verrassing toch nog mogelijk.

Uiteindelijk viel de beslissing in de wedstrijd van Fleetwood tegen Fowler. Fowler keek op hole 16 tegen een achterstand aan en moest de laatste 3 holes winnen om ervoor te zorgen dat het Europese team hun 0,5 punt niet konden winnen. Nadat zijn afslag in het water was beland, keek hij tegen een achterstand aan door de bal te moeten droppen. Na de slag van Fleetwood die niet ver van de hole belandde, gaf Fowler het hole op en had het Europese team voldoende punten om zeker te zijn van de eindzege.[14]

In totaal speelden Europa en de Verenigde Staten in het enkelspel gelijk, waarbij er elk vijf wedstrijden gewonnen werden en er twee gelijke spelen waren. Voor het Europese team was het de dertiende keer sinds 1979 dat ze de Verenigde Staten wisten te verslaan.[15]

Vlag van Europa Resultaat Vlag van Verenigde Staten
Jon Rahm halved Scottie Scheffler
Viktor Hovland Vlag van Europa 4 & 3 Collin Morikawa
Justin Rose Vlag van Verenigde Staten 2 & 1 Patrick Cantlay
Rory McIlroy Vlag van Europa 3 & 1 Sam Burns
Matt Fitzpatrick Vlag van Verenigde Staten 1 up Max Homa
Tyrrell Hatton Vlag van Europa 3 & 2 Brian Harman
Ludvig Åberg Vlag van Verenigde Staten 3 & 2 Brooks Koepka
Sepp Straka Vlag van Verenigde Staten 2 up Justin Thomas
Nicolai Højgaard Vlag van Verenigde Staten 3 & 2 Xander Schauffele
Shane Lowry halved Jordan Spieth
Tommy Fleetwood Vlag van Europa 3 & 1 Rickie Fowler
Robert MacIntyre Vlag van Europa 2 & 1 Wyndham Clark
6 Eindscore sessie 6
16,5 Totaalscore 11,5

Winnaar[bewerken | brontekst bewerken]

Vlag van Europa
TEAM EUROPA
13e Ryder Cup-zege