Erwin Olaf: verschil tussen versies

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Interactief door geschiedenis bladeren
← Oudere bewerkingNieuwere bewerking →
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
VisueelWikitekst
Eerst lezen voordat je gaat zitten schrappen: in het AD wordt letterlijk woensdagochtend vermeld.
Regel 20: Regel 20:
| Overlijdensdatum = [september]] [[2023]]
| Overlijdensdatum = [september]] [[2023]]
}}
}}
'''Erwin Olaf''', geboren als '''Erwin Olaf Springveld''' ([[Hilversum]], [[2 juli]] [[1959]] – [[september]] [[2023]]), was een Nederlandse [[fotograaf]].
'''Erwin Olaf''', geboren als '''Erwin Olaf Springveld''' ([[Hilversum]], [[2 juli]] [[1959]] – [[23 september]] [[2023]]), was een Nederlandse [[fotograaf]].{Citeer web |url=https://www.ad.nl/show/fotograaf-erwin-olaf-64-onverwachts-overleden-na-longtransplantatie~a090747d/ |titel=Fotograaf Erwin Olaf (64) onverwachts overleden na longtransplantatie |datum=2023-09-20 |bezochtdatum=2023-09-20}}</ref>)


== Biografie ==
== Biografie ==

Versie van 20 sep 2023 18:10

Erwin Olaf
Erwin Olaf
Algemene informatie
Volledige naam Erwin Olaf Springveld
Geboren Hilversum, 2 juli 1959
Overleden Groningen, 20 september 2023
Land Vlag van Nederland Nederland
Werk
Beroep fotograaf
Rechten oeuvre auteursrechtelijk beschermd
RKD-profiel
Website
Media op Wikimedia Commons Wikimedia Commons
Portaal  Portaalicoon   Kunst & Cultuur

Erwin Olaf, geboren als Erwin Olaf Springveld (Hilversum, 2 juli 1959 – 23 september 2023), was een Nederlandse fotograaf.{Citeer web |url=https://www.ad.nl/show/fotograaf-erwin-olaf-64-onverwachts-overleden-na-longtransplantatie~a090747d/ |titel=Fotograaf Erwin Olaf (64) onverwachts overleden na longtransplantatie |datum=2023-09-20 |bezochtdatum=2023-09-20}}</ref>)

Biografie

Olaf groeide op in Hilversum en ging na de middelbare school naar de School voor Journalistiek in Utrecht. Hier koos hij voor fotograferen. Na zijn studie liep Erwin Olaf stage bij fotograaf André Ruigrok.[1]

Na zijn afstuderen in 1980 richtte hij zich kort op documentaire fotografie. Tijdens een foto-opdracht van COC Nederland kwam Olaf in contact met de choreograaf Hans van Manen. Ze zijn daarna bevriend gebleven en ter ere van de negentigste verjaardag van Hans van Manen heeft Erwin Olaf een fotoserie gemaakt.[2] Nadat Olaf in 1983 in contact kwam met Robert Mapplethorpe en Paul Blanca verkoos hij de geënsceneerde fotografie.[3] De hoogste prijs die ooit voor een foto van Olaf op een veiling is betaald, bedraagt 27.168 euro. Het bedrag werd in New York in oktober 2009 geboden op de foto Hope 5 uit de serie Hope Portraits (2005).[4]

Erwin Olaf bij de lancering van de anti homogeweld app "Bashing".

Erwin Olaf, zelf homoseksueel, was voorvechter van homo-emancipatie. Tweemaal was hij tijdens een actie betrokken bij een incident dat publiciteit genereerde.[5][6] In 2011 ontving Olaf, samen met het Amsterdamse politienetwerk Roze in Blauw, de Bob Angelo Penning van COC Nederland.[7]

In 2010 was Olaf een van de zes gasten in het televisieprogramma Zomergasten van de VPRO.[8]

In 1996 werd er longemfyseem bij hem geconstateerd. Olaf overleed vrij plotseling op 64-jarige leeftijd, nadat hij een paar weken daarvoor een longtransplantatie had ondergaan.[9]

Werkzaamheden

Fotowerk

In de jaren tachtig maakte Erwin Olaf de fotoseries Squares (1984-1990) en Chessmen (1988). In deze tijd maakte hij veel foto's in zwart-wit. In zijn scènes met regelmatig naakte mensen, portretteert hij naast modellen en zichzelf ook bejaarden, kleine mensen en dikke mensen vaak in bondage kleding.[3] In 1985 verscheen zijn eerste fotoboek, Stadsgezichten van Erwin Olaf, en Fragmenten uit: Het Amsterdamse dromenboek van Guus Luijters. In het boek Joy uit 1993 is veel van zijn vroege werk opgenomen. Voor de serie Chessmen uit 1988 ontving hij de prijs voor jonge Europese fotografen.

Naast werk voor grote commerciële opdrachtgevers maakte Olaf in de jaren negentig een aantal vrije series[10], waaronder Blacks (1990), Mind of their Own en de Patrick Bateman girls, een serie van vijf foto's waarbij Olaf voor het eerst gebruik maakte van computermanipulatie, geïnspireerd op Patrick Bateman, de hoofdpersoon uit American Psycho (1995); Mature (1999), Fashion Victims (2000) en Royal Blood (2000). In 1991 verscheen zijn eerste film, Tadzio, die hij samen met de schilder F. Franciscus maakte. In 2001/2002 volgde de serie Paradise the Club en in 2002/3 de serie Separation.

Na de fotoserie Separation (2003) veranderde de toon van zijn werk. Thema's als kwetsbaarheid en eenzaamheid kwamen centraal te staan in zijn series Rain (2004), Hope (2005), Grief (2007), Fall (2008), Dusk (2009), Dawn (2010) en Hotel (2010). Tevens verschenen de fotoboeken Rain (alternatieve titel: Hope) en Grief in respectievelijk 2006 en 2007. De bijbehorende tentoonstelling was te zien in onder meer het Fotomuseum Den Haag, het Secca Museum (North Carolina), het Forma Museum (Milaan), het Institut Néerlandais (Parijs), het Langhans Museum (Praag) en de Manege (Moskou).

Videowerk

Naast fotografie maakte Erwin Olaf regelmatig films en video-installaties. De films zijn soms onderdeel van een fotoserie of losse videokunstwerken.[11] Bovendien heeft Olaf een aantal videoclips gemaakt voor Nederlandse artiesten, onder wie Karin Bloemen en Paul de Leeuw.

Werk in opdracht

Olaf heeft gefotografeerd in opdracht van multinationals, zoals Heineken, Microsoft en Nokia, ondanks dat is zijn vrije werk ook kritisch naar grote merken, zoals in de serie Fashion Victims uit 2000. Hij werkte mee aan diverse internationale reclamecampagnes, zoals voor het kledingmerk Diesel, Nokia, Microsoft, de Italiaanse koffiebrander Lavazza en de Duitse autofabrikant BMW. Olaf fotografeert ook in opdracht van tijdschriften, onder meer voor The New York Times, de Britse Sunday Times, de Franse krant Libération en het tijdschrift Citizen K. Daarnaast krijgt hij geregeld opdrachten van The New York Times Magazine, het Franse dagblad Le Monde, The Sunday Times Magazine (de bijlage van The Sunday Times) en het modetijdschrift Elle.

In 2013 ontwierp Olaf de beeldenaar van de nieuwe euromunt met het portret van koning Willem Alexander.[12] In 2018 maakte Erwin Olaf de staatsieportretten van Koning Willem Alexander en koningin Máxima Zorreguieta.[13]

Waardering

Zowel zijn reclamefotografie als zijn autonome werk zijn meerdere malen bekroond. Olaf won onder meer een Amerikaanse Lucie Award voor zijn oeuvre en in 2011 de Johannes Vermeerprijs.

In 2014 werd hij benoemd tot lid van de Akademie van Kunsten.[14] In 2019 werd hij benoemd tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw.[15]

(Shanghai, Parijs), Galerie Rabouan Moussion (Parijs) en Izzy Gallery Toronto, Canada. Zijn werk is opgenomen in diverse collecties, waaronder die van het Groninger Museum, het Stedelijk Museum, het Gemeentemuseum Den Haag, het LAM museum en de particuliere verzamelaars Elton John, Joop van Caldenborgh en Martin Margulies. In 2018 schonk Olaf bijna vijfhonderd werken, zijn kerncollectie, aan het Rijksmuseum Amsterdam. Deze werden opgenomen in de nationale fotocollectie.

Hij is een van de belangrijkste fotografen van het laatste kwart van de 20ste eeuw. Niet alleen omdat hij de homo-emancipatie een gezicht heeft gegeven, ook omdat zijn werk diep is geworteld in de visuele Nederlandse kunst.

— Taco Dibbits, directeur van het Rijksmuseum Amsterdam.[16]

Exposities

Olaf heeft tentoonstellingen gehad in het Stedelijk Museum Amsterdam, de Frankfurter Kunstverein, het Museum of Contemporary Canadian Art in Toronto, Galleria Arte Moderna in Bologna, het Nederlands Instituut voor Mediakunst in Amsterdam, het Muzeum Sztuki w Łodzi in Łódź, Polen, het Chelsea Art Museum in New York, het Australian Centre for Photography in Sydney, het George Eastman House in New York, Maison européenne de la photographie in Parijs, DA2 in Salamanca, het FotoMuseum in Antwerpen, het Moscow Museum of Modern Art in Moskou, en Space E6 in Shenzhen, China. In 2015-2017 reisde de tentoonstelling Dutch Masters of Light met werk van Olaf en collega-fotograaf Hendrik Kerstens door Nieuw-Zeeland en Australië. Olaf vierde zijn zestigjarige verjaardag met een dubbeltentoonstelling in het Gemeentemuseum en het Fotomuseum in Den Haag.[17][18]

Werken

Olaf wordt vertegenwoordigd door Hamiltons Gallery (Londen), Flatland Gallery (Amsterdam), Edwynn Houk Gallery (New York), Gallery Kong (Korea) en Danysz Gallery (Shanghai).

Boekuitgaven (selectie)

  • Stadsgezichten van Erwin Olaf, en Fragmenten uit: Het Amsterdamse dromenboek van Guus Luijters, De Woelrat, Amsterdam, 1985, met inleiding van Hans van Manen. ISBN 90-70464-31-4
  • Chessmen: an attempt to play the game: 32 photographs, Focus, Amsterdam, 1988. ISBN 90-72216-04-0
  • Blacks: 17 royal portraits, Focus, Amsterdam, 1990, met voorwoord van Theo van Gogh. ISBN 90-72216-51-2
  • Beeldenstorm: 1989-1990, Stichting Beeldenstorm, Amsterdam, [1990].
  • Joy: photography, Focus, Amsterdam, 1993. ISBN 90-72216-43-1
  • De tafel van 10, Xeno, Groningen, cop. 1993. ISBN 90-6208-120-7
  • Mind of their own, Focus, Amsterdam, 1995. ISBN 90-72216-60-1
  • Paradise portraits, Reflex, Amsterdam, 2000. ISBN 90-805531-6-6
  • Erwin Olaf: silver, Ludion/Groninger Museum, Amsterdam/Groningen, 2003 (tentoonstellingscatalogus). ISBN 90-76588-63-5
  • The Golden Age, The People of the Labyrinths, [Arnhem], 2005. ISBN 90-801554-2-X
  • Rain (of: Hope), Studio Erwin Olaf/Flatland Gallery, Amsterdam/Utrecht [etc.], cop. 2006. ISBN 90-804678-7-1
  • Grief, Reflex Modern Art Gallery, Amsterdam, [2007] (catalogus).
  • Fall, Veenman, Rotterdam, 2008 (tentoonstellingscatalogus). ISBN 978-90-8690-213-2

Zie ook

Externe links

Commons heeft mediabestanden in de categorie Erwin Olaf.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Erwin_Olaf&oldid=66022411"