Vejviseren synger (ook wel Veiviseren) is een gedicht van Johan Sebastian Welhaven. Hij publiceerde het gedicht (vertaling "De gids zingt") in 1844 in Nyere Digte. Het is niet een gids die zingt, als wel een jongeman die je in de lente naar de bergen brengt, na een donkere periode in het dal (de winter). De bergen staan voor veel Noren symbool voor vrijheid.
Kjerulf had Vejviseren synger waarschijnlijk als in 1844 af, maar het belandde een grote serie niet uitgegeven werk, totdat het dus vijftien jaar later in deze liederenbundel terechtkwam. Het was toen de derde versie van dit lied. Kjerulf en Welhaven woonden ten tijde van componeren in hetzelfde huis. De originele versie was opgedragen aan Tante Julie, de totale bundel is opgedragen aan de Zweedse componist Ivar Hallström, die vol bewondering was over het gecomponeerde lied.
De Noorse componisteUlrikka Fredrikke Lehmann Barth dankt haar minieme bekendheid aan dit lied. Ze was een van de (weinige) vrouwelijke componisten in het Noorwegen van de 19e eeuw. haar versie werd genoemd in een catalogus van Johan Diederich Behrens betreffende koorwerken.
Ook de Deense componist schreef een lied met de tekst van Welhaven. Het belandde in de grote map niet gepubliceerd werk van de componist. Het is opgeborgen in de verzamelmap FS3 in het bezit van de Det Kongelige Bibliotek.
Het weinig bekende lied is in 1917 in de versie van Kjerulf opgenomen voor de grammofoonplaat, de zangeres was Nathalie Hansen, platenlabelRCA Victor. In april 1994 nam het Noorse Mannenkoor de nog minder bekende versie van Lehman Barth op. De versie van Nielsen verscheen op een verzamelalbum (The lesser known Nielsen vol 2) .
