Victory International

De term Victory Internationals verwijst naar twee reeksen van vriendschappelijke interlands tussen de nationale voetbalelftallen van Engeland, Schotland, Ierland en Wales, die gespeeld werden kort na afloop van de Eerste en Tweede Wereldoorlog. De wedstrijden werden georganiseerd om de overwinning (victory) over de centrale mogendheden en asmogendheden te vieren. De term refereert expliciet naar de wedstrijden die gespeeld werden in vredestijd, in contrast tegen de gespeelde interlands in oorlogstijd. Na afloop van de Tweede Wereldoorlog werden ook tegen België, Zwitserland en Frankrijk Victory Internationals gespeeld.

1919-1920[bewerken | brontekst bewerken]


22 maart 1919	Schotland	2 – 1	Ierland	Ibrox Park, Glasgow
	Andrew Wilson ?', ?'		25' Billy Halligan


19 april 1919	Ierland	0 – 0	Schotland	Windsor Park, Belfast


26 april 1919	Engeland	2 – 2	Schotland	Goodison Park, Liverpool Toeschouwers: 45.000 Scheidsrechter: Warner (ENG)
	Robert Turnbull Sydney Puddefoot		James Wright James Bowie


3 mei 1919	Schotland	3 – 4	Engeland	Hampden Park, Glasgow Toeschouwers: 80.000 Scheidsrechter: Joe Jackson (SCO)
	Andrew Wilson Andrew Wilson Alan Morton		Arthur Grimsdell Arthur Grimsdell Sydney Puddefoot


11 oktober 1919	Wales	2 – 1^[1]	Engeland	Ninian Park, Cardiff Toeschouwers: 20.000 Scheidsrechter: Sambrook (WAL)
	Billy Meredith George Wynn		Sydney Puddefoot


19 oktober 1919	Engeland	2 – 0	Wales	Victoria Ground, Stoke-on-Trent Toeschouwers: 16.000 Scheidsrechter: Leigh (ENG)
	Bob Whittingham Joe Smith

1945-1946[bewerken | brontekst bewerken]


26 mei 1945	Engeland	2 – 2	Frankrijk	Wembley Stadium, Londen Toeschouwers: 65.000 Scheidsrechter: George Reader (ENG)
	Horatio Carter 10' Tommy Lawton 79'		44' Ernest Vaast 90' (pen.) Oscar Heisserer


15 september 1945	Ierland	0 – 1^[2]	Engeland	Windsor Park, Belfast Toeschouwers: 45.061 Scheidsrechter: Peter Craigmyle (SCO)
			80' Stan Mortensen


20 oktober 1945	Engeland	0 – 1^[2]	Wales	The Hawthorns, West Bromwich Toeschouwers: 54.611 Scheidsrechter: George Reader (ENG)
			Aubrey Powell


10 november 1945	Schotland	2 – 0^[2]	Wales	Hampden Park, Glasgow
	William Waddell Jock Dodds


19 januari 1946	Engeland	2 – 0	België	Wembley Stadium, Londen Toeschouwers: 85.000 Scheidsrechter: George Reader (ENG)
	Robert Brown 13' Jesse Pye 24'


23 januari 1946	Schotland	2 – 2^[3]^[4]	België	Hampden Park, Glasgow Toeschouwers: 48.830 Scheidsrechter: Joe Jackson (SCO)
	Jimmy Delaney 53' Jimmy Delaney 89' (pen.)		64' Victor Lemberechts 76' Freddy Chaves


2 februari 1946	Ierland	2 – 3^[2]	Schotland	Windsor Park, Belfast Toeschouwers: 53.000 Scheidsrechter: D. Maxwell (NIR)
	Davy Walsh Davy Walsh		Billy Liddell Billy Liddell George Hamilton


13 april 1946	Schotland	1 – 0^[2]	Engeland	Hampden Park, Glasgow Toeschouwers: 139.468 Scheidsrechter: Peter Craigmyle (SCO)
	Jimmy Delaney


4 mei 1946	Wales	0 – 1^[2]	Ierland	Ninian Park, Cardiff Toeschouwers: 45.000 Scheidsrechter: G.O. Hancock (WAL)
			Paddy Sloan


11 mei 1946	Engeland	4 – 1	Zwitserland	Stamford Bridge, Londen Toeschouwers: 75.000 Scheidsrechter: Charles Delasalle (FRA)
	Raich Carter Raich Carter Robert Brown Tommy Lawton		Hans-Peter Friedlander


15 mei 1946	Schotland	3 – 1^[5]	Zwitserland	Hampden Park, Glasgow Toeschouwers: 111.899 Scheidsrechter: P. Stevens (ENG)
	Billy Liddell 25' Billy Liddell 28' Jimmy Delaney 35'		1' Georges Aeby


19 mei 1946	Frankrijk	2 – 1	Engeland	Stade olympique Yves-du-Manoir, Colombes Toeschouwers: 58.481 Scheidsrechter: Eugenio Scherz (SUI)
	Jean Prouff 54' Ernest Vaast 78'		80' Jimmy Hagan

Bronnen, noten en/of referenties

↑ William Ball (Engeland) gaf op in de rust.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Wedstrijd voor het British Victory Home Championship
↑ Volgens Archie Baird, die debuteerde, had de wedstrijd nooit door mogen gaan doordat het veld met enkele centimeters sneeuw en een dun laagje ijs onbespeelbaar leek. Daarnaast stak een stevige mist op waardoor spelers grote delen van het veld niet meer konden zien. Baird vermoedde dat alleen het feit dat de Belgen een lange reis hadden gehad en buitenlandse spelers een zeldzaamheid waren in Schotland, reden was de interland door te zetten.
↑ RSSSF
↑ George Lewis Young (Schotland) werd na rust vervangen door William Campbell, de eerste wissel in de geschiedenis van het Schotse voetbalelftal.

[1] William Ball (Engeland) gaf op in de rust.

[BHC-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Wedstrijd voor het British Victory Home Championship

[3] Volgens Archie Baird, die debuteerde, had de wedstrijd nooit door mogen gaan doordat het veld met enkele centimeters sneeuw en een dun laagje ijs onbespeelbaar leek. Daarnaast stak een stevige mist op waardoor spelers grote delen van het veld niet meer konden zien. Baird vermoedde dat alleen het feit dat de Belgen een lange reis hadden gehad en buitenlandse spelers een zeldzaamheid waren in Schotland, reden was de interland door te zetten.

[4] RSSSF

[5] George Lewis Young (Schotland) werd na rust vervangen door William Campbell, de eerste wissel in de geschiedenis van het Schotse voetbalelftal.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]