Bertien van Manen
| Bertien van Manen | ||||
|---|---|---|---|---|
| Algemene informatie | ||||
| Volledige naam | Marie Berthe Henket | |||
| Geboren | Den Haag, 15 februari 1935 | |||
| Overleden | Amsterdam, 26 mei 2024 | |||
| Land |  Nederland
| |||
| Werk | ||||
| Beroep | fotograaf | |||
| Lid van | Hollandse Hoogte | |||
| Rechten | oeuvre auteursrechtelijk beschermd | |||
| RKD-profiel | ||||
| Website | ||||
| ||||
Marie Berthe (Bertien) van Manen-Henket[1] (Den Haag, 15 februari[2] 1935[3] – Amsterdam, 26 mei 2024) was een Nederlandse fotografe. Ze wordt gezien als een van de vernieuwers van de documentaire fotografie. [4]
Familie[bewerken | brontekst bewerken]
Bertien van Manen werd geboren als dochter van ingenieur Nicolaus Hubertus Henket en Erica Virginie Julia Bauduin. Ze trouwde in 1961 met advocaat en cartoonist Willem van Manen (1934-2008). Het echtpaar kreeg een dochter en een zoon. Ze is een zuster van Hubert-Jan Henket en een tante van Pieter Henket.
Biografie[bewerken | brontekst bewerken]
Van Manen groeide op in Heerlen, waar haar vader werkte als ingenieur voor de Staatsmijnen.[5] [4] Haar lagere school stond in Vaals. [4]Ze begon haar carrière in 1975 als modefotografe[5], na haar huwelijk, geboorte van haar kinderen en een studies Franse taal en literatuur, dito voor Duits. [4][6] Leermeesters waren Theo Noort en Ad Jaspers. [4] Geïnspireerd door ‘The Americans’ van Robert Frank reisde ze de wereld over. Ze had haar eerste tentoonstelling in ‘The Photographers Gallery’ in Londen in 1977. Van Manen gebruikte onder andere snapshot camera’s en ze fotografeerde mensen die ze tegenkwam. Ze maakte grote projecten in China (ze was er meerdere keren), [4], de voormalige Sovjet-Unie en de ‘Appalachian Mountains’ in Amerika. Haar werk is wereldwijd tentoongesteld in belangrijke musea, zoals Het Museum of Modern Art in New York, Maison européenne de la photographie in Parijs, Stedelijk Museum Amsterdam, FOAM Amsterdam, FoMu Antwerpen, het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam en Fotomuseum Winterthur. Eerst fotografeerde ze in zwart-wit, later in kleur; ze vond zwart-wit vond te romantisch overkomen. [4]
Eind jaren zeventig leverde ze haar fotoboek Vrouwen te gast af, over de erbarmelijke en eenzame omstandigheden waaronder echtgenoten van gastarbeiders hier moesten wonen. Dit boekwerk kreeg een enigszins feministisch vervolg in Zelfportret en Dienstmaagd des Heren?[7][4]
Van Manen kreeg in 2022 een verkeersongeval; een operatie in het Academisch Medisch Centrum en revalidatie mochten niet baten; ze was aan een rolstoel geluisterd. [4]. Op 26 mei 2024 overleed ze op 89-jarige leeftijd in een verzorgingstehuis in Amsterdam.[3][4]
Werk in openbare collecties[bewerken | brontekst bewerken]
- Rijksmuseum, Amsterdam[8]
- Nederlands Fotomuseum, Rotterdam
- Maison européenne de la photographie, Parijs,[9]
- Fotomuseum Winterthur, Winterthur, Switzerland[5]
- Stedelijk Museum Amsterdam, Amsterdam[5]
- Museum of Modern Art, New York[5]
- Metropolitan Museum of Art, New York[bron?]
- San Francisco Museum of Modern Art, San Francisco[bron?]
- Centre national des arts plastiques, Parijs[bron?]
- Tokyo Metropolitan Museum of Photography, Tokio[bron?]
- Baltimore Museum of Art, Baltimore, MD[bron?]
Publicaties[bewerken | brontekst bewerken]
- 1979 Vrouwen te gast
- 1982 Zelfportret. Vrouwenbeweging in de jaren tachtig (foto's van Catrien Ariëns en Bertien van Manen)
- 1985 Dienstmaagd des Heren? (foto's van Catrien Ariëns en Bertien van Manen ; tekst Annelies van Heyst)
- 1994 A Hundred Summers, A Hundred Winters
- 2001 East Wind West Wind
- 2006 Give me your Image
- 2011 Let's sit down before we go
- 2013 Easter and Oak Trees
- 2014 Moonshine
- 2016 Beyond Maps and Atlases
- 2017 I Will Be Wolf
- 2021 Archive
Courtesy[bewerken | brontekst bewerken]
- Annet Gelink Gallery, Amsterdam
- Gallery Yancey Richardson, New York
- Gallery Robert Morat, Berlijn
- Gallery In Camera, Parijs
Bronnen, noten en/of referenties
|