Egbert Uniken

Egbert Uniken (Wildervank, gedoopt 25 december 1792 - aldaar, 25 januari 1867) was een Nederlandse grootgrondbezitter en vervener in Oost-Groningen.

Leven en werk[bewerken | brontekst bewerken]

Uniken was een zoon van de Wildervankster collector, landeigenaar en veengebruiker Ellerus Uniken en Catharina de Cock. Evenals zijn broer Jan was hij als vervener betrokken bij de ontginning van het veenkoloniale gebied in het zuidoosten van de provincie Groningen. Hij opereerde wat in de schaduw van zijn broer. Na diens overlijden in 1859 was hij de universeel erfgenaam van het door zijn broer, die ongehuwd overleed, opgebouwde bezit, waaronder 800 hectare land. Het kapitaal kon hij gebruiken voor de ontwikkeling van de glasfabriek Engeland^[1], die hij had gesticht in de Drouwenermond. Daarnaast was Uniken een van de grootste verveners van de Drouwener- en Buinervenen^[2].

Uniken trouwde op 24 februari 1825 in Groningen met Martje Eltjes, dochter van de snuifkoper Jan Eltjes en van Fennegien Schmaal. Hij overleed in januari 1867 op 74-jarige leeftijd in Wildervank en werd begraven op het door zijn broer gestichte familiebegraafplaats Uniken.

Unikenstraat en Unikenkade[bewerken | brontekst bewerken]

Het Stadskanaal werd aangelegd evenwijdig aan de grens tussen Groningen en Drenthe vanuit het noordwesten naar het zuidoosten in de provincie Groningen. Vanuit die richting zijn de eerste straat en de eerste kade in Stadskanaal naar de familie Uniken genoemd, de Unikenstraat en Unikenkade.

Bronnen

Buursma, Albert (et al.) 250 jaar Stadskanaal: Van Bareveld tot Barnflair, uitg. Profiel, 2009, Bedum ISBN 978 90 5294 471 5
Mulder, Marten Stadskanaal - Familiebegraafplaats Uniken op de website van de Stichting Dodenakkers - Dood in Nederland

Noten

↑ Deze fabriek werd later voortgezet door zijn schoonzoon Johannes van der Tuuk, getrouwd met zijn dochter Catharina, en diens zoon Ellerus van der Tuuk. De fabriek zou na 1871 zijn verdwenen (bron: Verstedelijking en migratie in het Oost-Groningse veengebied 1800-1940, blz. 118, door Jan Francinus Voerman)
↑ Samen met de gebroeders Kniphorst uit Assen was hij verreweg de grootste vervener, die buiten het gebied woonachtig was. Elk van hen nam 14% van de turfproductie van de zogenaamde 'buitenverveners' voor hun rekening (verslagjaar 1864). De verveners, die woonachtig waren binnen het gebied, de zogenaamde 'binnenverveners' waren aanmerkelijk kleiner (bron: Gerding, M.A.W. Vier eeuwen turfwinning, blz. 107/108, uitg. HES, 't Goy/Houten, 1995 - tevens verschenen als proefschrift bij de Landbouwuniversiteit Wageningen)

[1] Deze fabriek werd later voortgezet door zijn schoonzoon Johannes van der Tuuk, getrouwd met zijn dochter Catharina, en diens zoon Ellerus van der Tuuk. De fabriek zou na 1871 zijn verdwenen (bron: Verstedelijking en migratie in het Oost-Groningse veengebied 1800-1940, blz. 118, door Jan Francinus Voerman)

[2] Samen met de gebroeders Kniphorst uit Assen was hij verreweg de grootste vervener, die buiten het gebied woonachtig was. Elk van hen nam 14% van de turfproductie van de zogenaamde 'buitenverveners' voor hun rekening (verslagjaar 1864). De verveners, die woonachtig waren binnen het gebied, de zogenaamde 'binnenverveners' waren aanmerkelijk kleiner (bron: Gerding, M.A.W. Vier eeuwen turfwinning, blz. 107/108, uitg. HES, 't Goy/Houten, 1995 - tevens verschenen als proefschrift bij de Landbouwuniversiteit Wageningen)

[1]

[2]